[[[Fecr-i Ati Edebiyatı]]]

Fecr-i Ati Özellikleri

Servet-i Fünun sanatçıları gibi ağır bir dil kullan­dılar. Toplumsal konular yerine bireysel konuları işlediler. Aşk ve doğa konularını, duygulu ve ro­mantik bir biçimde dile getirdiler. Gerçek olmayan, idealize edilmiş bir doğanın betimlemesini yaptılar. Sembolizm akımının etkisinde kalan topluluk, aruzu kullanmış, serbest müstezat, sone ve terzerima gibi nazım biçimleriyle yazmışlardır. Şiirde müzikselliğe önem vermişler, biçim ve içerik ikililiğini kaldırıp, şiirin anlam İle yapısını kaynaştır­maya çalışmışlardır. Topluluk, düzyazı alanında bir varlık göstere­memiştir. En önemli sanatçısı Ahmet Haşim’dir.

Fecr-i Ati Topluluğu

1901′de Servet’i Fünun dergisi kapatıldıktan sonra, topluluk dağıdı ve böylece edebiyat dünyası­nı 1908′de II.Meşrutiyetin ilanına kadar sürecek bir boşluk kapladı. Servet-i Fünun bıraktığı boşluğu doldurmak amacıyla bir grup hareketi yaratmak isteyen genç sanatçılar 1909′da bir araya gelirler ve adını Fecr-i Ati ( Geleceğin Şafağı ) kodukları bir topluluk oluş­tururlar. Bu yaşıtlar topluluğunun beğenileri, dünya görüşleri, yetenekleri, amaçlan gerçekte birbirlerin­den farklıdır. 1909′da yayımladıkları bildiride, Servet-i Fünun şiirini eleştirdiler. Sanatı “şahsi ve muhterem (kişisel ve saygın ) bir uğraş” olarak gördüklerini belirttiler. Türk edebiyatını daha çok Batılılaşmayı amaçladı­lar. Büyük iddialarla, hedeflerle yola çıkan bu toplu­luk her alanda Servet-i Fünun’un basit bir kopyası olmaktan öte geçemedi. Türk edebiyatında da kalıcı bir etki bırakmaktan dağıldı.